To Super Bowl LVII θα μείνει στις χρυσές σελίδες της ιστορίας για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα γιατί πρόκειται ουσιαστικά για τη στιγμή που εδραιώνεται και επίσημα η ομάδα των Chiefs ως η νέα δυναστεία του αθλήματος. Με 2η κατάκτηση Super Bowl σε 3 συμμετοχές σε διάστημα μόλις τεσσάρων ετών νομίζω είναι δεδομένο ότι έχουν κερδίσει επάξια τον τίτλο της δυναστείας, ακόμα και αν στο παρελθόν άλλοι θεωρούσαν τον 3ο τίτλο ως κάτι τέτοιο. Κανείς δεν μπορεί προφανώς να ξεχάσει τον Teddy Bruschi μετά τον θρίαμβο των Patriots επί των Eagles, το 2005, αλλά εγώ θα κάνω το leap και θα το πω: Η δυναστεία των Kansas City Chiefs είναι εδώ!
Ο τρόπος δε που ήρθε και αυτή νίκη στο μεγάλο παιχνίδι χτίζει ακόμα περισσότερο τον μύθο του Patrick Mahomes που κατάφερε και μετέτρεψε την διαφορά 10 πόντων υπέρ των Eagles στο ημίχρονο σε +8 στην αρχή του 4th quarter. Και αν δεν έφτανε αυτό στα τελειώματα του πρώτου μέρους ο ηγέτης των Chiefs χτύπησε ξανά τον τραυματισμένο αστράγαλο του (που δεν είχε υποστεί ποτέ high ankle sprain στο παιχνίδι με τους Jaguars βέβαια) με όλους εμάς να κρατάμε την ανάσα μας για το τι θα ακολοθούσε στην ανάπαυλα.
Τελικά ο Mahomes επέστρεψε με κάποιο τρόπο καλύτερος στην επανάληψη (δεν ξέρω τι του έδωσαν στα αποδυτήρια αλλά δούλεψε!) και οδήγησε την ομάδα του στον θρίαμβο απέναντι σε μια ομάδα που έδειχνε καλύτερη μέχρι τότε. Ο Mahomes -για του λόγου το αληθές- στο δεύτερο ημίχρονο είχε 13/14 (με τη μια άστοχη πάσα να είναι throwaway στο end zone) πάσες για 96 γιάρδες και 2 TD. Στο τέλος της αναμέτρησης κέρδισε δικαίως και το δεύτερο Super Bowl MVP του καταφέρνοντας το απόλυτο triple crown για οποιονδήποτε Quarterback του NFL, ως πρώτος στατιστικά πασέρ της σεζόν (Most Passing TDs/yards), Regular Season MVP και SB MVP, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί από κανέναν στην ιστορία, και οι μόνοι που το έχουν καταφέρει κάποια στιγμή στη καριέρα τους είναι οι Tom Brady, Peyton Manning και Drew Brees. Κάπως έτσι έχει βρεθεί en route να ξεπεράσει σε επιτεύγματα τον ένα και μοναδικό Tom Brady, ως ο κορυφαίος όλων των εποχών. Φυσικά για να καταφέρει να ξεπεράσει τον θρύλο των Patriots και Chiefs θα πρέπει να κάνει πολλά, πάρα πολλά ακόμα, για πολλά, πάρα πολλά χρόνια ακόμα.
This is not a sprint, it is a marathon και το κλειδί είναι το longevity.
Φυσικά εξετάζοντας το πως επετεύχθη αυτή η τρομερή ανατροπή στο σκηνικό του δεύτερο ημίχρονο του τελικού, θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι ελάχιστες από τις πάσες του ηγέτη των Chiefs ήταν δύσκολες για τα δεδομένα του ή τέλος πάντων οποιουδήποτε σοβαρού NFL Quarterback. Από τις 27 πάσες που επιχείρησε μόλις οι δυο ήταν σε tight windows, ητοί 7.4% επί του συνόλου. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο η ικανότητα στο route running των pass catchers του, αλλά εγώ θα θυμάμαι για πάντα αυτό το Super Bowl και γενικότερα αυτή τη σεζόν των Chiefs, ως μια ωδή στην ιδιοφυΐα του μεγάλου head coach τους, Andy Reid.
Όπως έχει μείνει σε πολλούς εξ ημών το Super Bowl LIII στην Ατλάντα ως η απόλυτη καταξίωση του τακτικού εγκέφαλου του Bill Belichick, όταν κέρδισαν το τελευταίο τους πρωτάθλημα οι New England Patriots επί των Los Angeles Rams, έτσι και αυτό το παιχνίδι θα μείνει στην ιστορία ως το αριστούργημα του συμπαθέστατου ευτραφή κυρίου με το μουστάκι, που σχεδιάζει πρωτοποριακά plays ακόμα και στον ύπνο του!
Όλα ξεκίνησαν από την προηγούμενη offseason.
Τότε ο Andy Reid παρέα με τον General Manager της ομάδας, Brett Veach, είχαν κάποιες πολύ δύσκολες αποφάσεις να πάρουν. Ένας από τους πιο βασικούς πυλώνες του οικοδομήματος που έχτιζαν επι μια πενταετία, ο mega star Tyreek Hill, χρειαζόταν νέο deal με μόλις ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο, και τα όρια του salary cap να τους πνίγουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τότε αντί να κάνουν ό,τι θα έκανε η συντριπτική πλειοψηφία των διοικήσεων, δηλαδή να πληρώσουν τον σταρ τους για να κρατήσουν ευχαριστημένο εκείνον αλλά και τον κόσμο, κόβοντας (ή μη ανανεώνοντας) άλλους βασικούς από λιγότερο γκλαμουράτες θέσεις ώστε να δημιουργήσουν τον χώρο στα βιβλία.
Αντ’ αυτού εκείνοι αποφάσισαν να πράξουν αντίθετα και ξεφορτώθηκαν τον Cheetah στέλνοντας τον με trade στο Μαϊάμι. Από αυτή την ανταλλαγή οι Chiefs αποκόμισαν 5 draft picks εκ των οποίων το νούμερο 29 (1st) και το νούμερο 50 (2nd) του περασμένου draft, όπως φυσικά και την ηρεμία να χτίσουν την επίθεση γύρω από τους Patrick Mahomes και Travis Kelce σε νέες βάσεις, χωρίς τα τρομερά προσόντα του κοντοπίθαρου δυναμίτη στον οποίον βασίζονταν πολλές φορές να τους ξελασπώσει. Αυτά τα δυο picks μετουσιώθηκαν στον δικό μας Γιώργο Καρλαύτη, βασικό DE της ομάδας φέτος, και στον φέρελπι WR Skyy Moore, που δεν κατάφερε ποτέ να δείξει τα Tyreek-like προσόντα του κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ξεκινώντας την θητεία του στο Κάνσας με σοβαρό τραυματισμό την περίοδο της προετοιμασίας.
Πέραν του Moore που ήρθε μέσω draft, οι Reid και Veach υπέγραψαν δυο ακόμα free agents, που σίγουρα δεν γέμιζαν κανενός το μάτι ως αντικαταστάτες ενός από τους πιο εκρηκτικούς και φημισμένους παίκτες στη λίγκα. Τον Juju Smith-Schuster και τον Marquez Valdes-Scantling, δυο παίκτες που ενώ είχαν δείξει τις δυνατότητες τους στις προηγούμενες ομάδες τους, σίγουρα δεν έχριζαν πλουσιοπάροχης ανανέωσης από Steelers και Packers αντίστοιχα και έτσι είχαν φτάσει να είναι free agents αναζητώντας prove-it deals. Πέραν αυτών, μεσούσης της χρονιάς (στο trade deadline), κατάφεραν και έφεραν άλλον ένα παίκτη με πολύ μεγάλες δυνατότητες αλλά πολλά προβλήματα (συμπεριφοράς και υγείας) όπως ο Kadarius Toney, μέσω trade με τους New York Giants.
Με ένα μικρό μέρος των χρημάτων που πήρε ο Hill από τους Dolphins, είχαν καταφέρει να γεμίσουν το receiving corps τους με παίχτες-στοιχήματα, δίπλα σε άλλους παρόμοιας κατηγορίας, όπως οι Mecole Hardman και Justin Watson, που προϋπήρχαν στο ρόστερ. Υπό άλλες συνθήκες αυτό το δωμάτιο από WRs θα είχε πάει άκλαφτο σε μια λίγκα όπως το NFL. Αλλά εδώ είχαμε να κάνουμε με πασαδόρο τον Patrick Mahomes και play callers τους Andy Reid και Eric Bieniemy, πέραν φυσικά του… μονόκερου tight end της ομάδας, Travis Kelce, που σίγουρα θα τους ευκόλυνε τη ζωή με την προσοχή που πάντα απαιτεί από τις αντίπαλες άμυνες. Κάπως έτσι ενώ κανείς δεν μπορεί να πει ότι τους είχε ήδη ξεγράψει, η δουλειά τους είχε γίνει απείρως δυσκολότερη. Αν σκεφτούμε κιόλας την σημαντική ενίσχυση που δέχθηκαν οι άλλοι τρεις της AFC West, τότε καταλαβαίνει ο καθένας ότι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους στη λίγκα είχε χτυπήσει κόκκινο.
Μπορεί να μην είχαν χάσει τους υποστηριχτές τους αλλά ποιος θα υπολόγιζε ότι οι Chiefs θα επέστρεφαν φέτος με καλύτερη επίθεση από αυτή του 2021; Κι όμως! Αυτό έγινε μετά από σημαντική στροφή στην τακτική τους, που πλέον έπρεπε να αντιμετωπίσουν διαφορετικές άμυνες, μετά την αφαίρεση του Hill από την εξίσωση. Πλέον οι defensive backs απέναντι είχαν πλησιάσει στο line of scrimmage και από εκεί που έβρισκαν διαρκώς deep safeties και soft zone coverages στα χρόνια του Mahomes, πλέον όλοι τους παίζαν με man-to-man και πιο γεμάτα κουτιά. Για του λόγου το αληθές (per TruMedia) οι Chiefs ήταν η 4η ομάδα στο NFL, όσον αφορά το ποσοστό man coverage που αντιμετώπιζε. Φυσικά το να ακολουθείς stride for stride τον Juju αντί του Hill ήταν πολύ πιο εφικτό.
Ο wide receivers coach της ομάδας, Joe Bleymaier, είπε χαρακτηριστικά στις μεθεόρτιες δηλώσεις του ότι η απώλεια του Tyreek Hill απελευθέρωσε το τεχνικό staff του Andy Reid φέτος, καθώς τους απάλλαξε από την υποχρέωση να σχεδιάζουν όλα τα deep plays για τον Cheetah. Πλέον μπορούσαν να ξεδιπλώνουν την δημιουργικότητα τους στο έπακρο, συμπεριλαμβάνοντας περισσότερους παίκτες στο πλάνο, με καινούρια concepts, σε διαφορετικά formations από αυτά που είχαν συνηθίσει να τους βλέπουν οι αντίπαλοι τους.
Μπορεί λοιπόν να θεώρησε η συντριπτική πλειοψηφία των αντίπαλων defensive coordinators καλή ιδέα να το γυρίσουν σε full blown man-to-man coverage, αλλά ο Mahomes έκανε πάρτυ φέτος απέναντι σε τέτοιου είδους looks. Με το μακράν καλύτερο Expected Points Added (EPA) στο NFL, o Mahomes πάσαρε την μπάλα φέτος πολύ καλύτερα από πέρσι. Από το 23.3 EPA που είχε το 2021 σκαρφάλωσε στο θεόρατο 74.8 total EPA, όταν έβρισκε απέναντι του man-to-man φέτος. Αυτό σίγουρα δεν λέει ότι τριπλασιάστηκε την ικανότητα του ως πασέρ, απλά ότι αυτό που έκαναν οι προπονητές του δούλευε.
Πέραν του Mahomes τρομακτικές επιδόσεις απέναντι σε αυτές τις άμυνες είχε και ο Smith-Schuster, που ακόμα και να μην φαίνεται στα basic νούμερα του, έκανε πολλές κηδίες φέτος, όντας υπεύθυνος για 20.4 EPA σε 31 targets. Το ίδιο ισχύει και με τους Skyy Moore/MVS που συνείσφεραν 6.8 κ 6.6 EPA αντίστοιχα. Σε απόλυτη αντιπαραβολή με τον Tyreek, που ναι μεν δεν αντιμετώπισε τόσες φορές man-to-man αλλά -και όταν έγινε αυτό- είχε συνολικά το ’21 κ το ’22 μόλις 3.5 EPA σε 80 Targets! Προφανώς δεν σημαίνει ότι ο Hill είναι χειρότερος παίκτης από τους αντικαταστάτες του, σε καμία περίπτωση, απλά ότι δεν θα ταίριαζε στην φετινή έκδοση των Chiefs.
Όπως λοιπόν έκαναν όλοι σχεδόν οι αντίπαλοι των Chiefs φέτος, έτσι έγινε και την περασμένη Κυριακή με τον μέχρι πρότινος Defensive Coordinator των Eagles (και πλέον Head Coach των Cardinals), Jonathan Gannon, ο οποίος επέλεξε να παίξει περισσότερο man-to-man coverage από οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι των Αετών φέτος. Και το πλήρωσε ακριβά, αφού οι αντίπαλοι του ήταν πάρα πολύ εξικοιωμένοι σε αυτά τα looks όπως εξηγώ παραπάνω και τελικά έκαναν σκόνη κ θρύψαλα την φημισμένη άμυνα τους.
Έτσι φτάσαμε στα δυο πανεύκολα TD passes του Mahomes στο goal line, με τους defensive backs που κάλυπταν τον Toney στο πρώτο και τον Moore στο δεύτερο, να βρίσκονται αλλού γι’ αλλού…
Το είπε κ ο ίδιος ο Reid μετά την αναμέτρηση… “Good plays against man coverage. We had them ranked high (in the play sheet)”.
Άλλη μια βασική παράμετρος που εξηγεί αυτή την απόλυτη επικράτηση της επίθεσης των Reid-Bieniemy κατά της άμυνας των Eagles, έχει να κάνει προφανώς και με το running game των πρωταθλητών, που αποτέλεσε βασικό πυλώνα του gameplan τους.
Οι Big Red φέτος μπορεί να αντιμετώπισαν πολύ περισσότερα stacked boxes από άλλες χρονιές αλλά συνολικά έτρεξαν την μπάλα καλύτερα, σίγουρα καλύτερα από πέρσι. Με την αντικατάσταση του Hill (που σίγουρα δεν φημίζεται για την ικανότητα του στο run blocking) από τους πιο ικανούς blockers Juju/MVS/Hardman/Moore/Toney, αλλά και την παρουσία περισσότερων Tight Ends στa formation της ομάδας, σε συνδυασμό και με την εξαιρετική παρουσία του rookie Isiah Pacheco, οι Chiefs κατάφεραν και βελτίωσαν τις επιδόσεις τους. Σε αντίθεση με άλλα χρόνια που η απειλή του run ήταν πολύ μικρότερη για τις αντίπαλες άμυνες, η φετινή έκδοση της ομάδας του Reid δεν σταμάτησε ποτέ να τρέχει την μπάλα και να χρησιμοποιεί τους RBs της στο short passing game, ως extension του.
Όταν οι Chiefs βρέθηκαν στον τελικό σε καταστάσεις εμφανούς passing situation (μια φορά πριν το τέλος του ημιχρόνου θυμάμαι), άπλωσαν το formation τους όπως έκαναν μέχρι πέρσι, και προσπάθησαν να ενεργήσουν όπως παλιότερα με τα αποτελέσματα να μην είναι τα επιθυμητά και τον punter να χρειαστεί να πατήσει το χορτάρι. Το γενικώς άφαντο record breaking pass rush των Eagles παρενόχλησε τον Mahomes και δεν μπόρεσε να προχωρήσει την μπάλα στο γήπεδο. Αυτό το physicality που είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν αναγκαίο για να κάνουν καλά την aggressive άμυνα που είχαν απέναντι τους.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι παρακολουθήσαμε ένα αριστουργηματικό gameplan από τον Andy Reid και το staff του, που βασίστηκε στο να κρατάνε τους Eagles να αναρωτιούνται όλο το βράδυ τι θα γίνει. Με την πίστη στο running game να μην ατονεί ποτέ και χίλιους διαφορετικούς τρόπους να φύγει η μπάλα από τα χέρια του Mahomes αστραπιαία, κατάφεραν και εξουδετέρωσαν αυτή την τρομερή defensive line και να κρατήσουν την φανέλα του ηγέτη τους πεντακάθαρη μέχρι τέλους, χωρίς sacks.
Εννοείται ότι το ανάλογο credit θα πρέπει να αποδοθεί και στον Veach, που ενώ όλη η λίγκα πλήρωνε αδρά τους διαθέσιμους game changers στη θέση του Wide Receiver, εκείνος είπε να κάνει ακριβώς το αντίθετο και να πάει σε budget έξυπνες λύσεις. Βάσει των στοιχείων που έχουμε αυτή τη στιγμή και από αυτά που προκύπτουν από το μυστήριο βασίλειο των analytics, αν δεν είχε πάρει αυτές τις γενναίες αποφάσεις που πήρε στην αρχή της χρονιάς, τότε πιθανότατα δεν θα κατέληγαν θριαμβευτές έχοντας πάρει το παιχνίδι μέσω της επίθεσης τους, σκοράροντας 38 πόντους εις βάρος αυτής της άμυνας.
Φυσικά το να παίρνεις τέτοιου είδους ρίσκα σε αυτή τη πλευρά της μπάλας, βασίζοντας την επιτυχία τους στο δίδυμο Reid-Mahomes είναι ίσως από το πιο sure bets στην ιστορία του σπορ. Αυτοί οι δυο θα συνεχίσουν να βρίσκονται στη θέση τους για πολλά ακόμα χρόνια, ώστε να συνεχίσουν αυτή την νέα δυναστεία που μόλις ξεκίνησε και την υπόλοιπη λίγκα να βρίσκεται διαρκώς σε catchup mode.
